കോടതിയിൽ സത്യവാങ്മൂലം സമർപ്പിച്ചുകൊണ്ട് വാഗ്ദാനം പാലിക്കുന്നതിൽ കേന്ദ്ര സർക്കാർ പരാജയപ്പെട്ടു. ഏകദേശം 20 ദശലക്ഷം ഡോസ് കോവിഡ് വാക്സിൻ ജൂലൈ മാസത്തോടെ രാജ്യത്ത് എത്തിക്കേണ്ടതായിരുന്നു. സംഭവത്തെ “അപ്രതീക്ഷിതമെന്ന്” വിളിക്കുന്നത് ഒരു നിസ്സംഗതയായിരിക്കും – പകരം, സർക്കാരിന് വാഗ്ദാനം നിറവേറ്റാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ അത് ആശ്ചര്യകരമാണ്. വാക്സിനേഷൻ വിഷയത്തിൽ സർക്കാർ പരാജയപ്പെട്ടു – 18 വയസ്സിന് മുകളിലുള്ള എല്ലാ പൗരന്മാർക്കും പ്രതിരോധ കുത്തിവയ്പ്പ് നടത്താനുള്ള ലക്ഷ്യം ഡിസംബറോടെ പൂർത്തിയാകില്ലെന്ന ആശങ്ക ഉയർത്തുന്നു. ഭയം ശരിയാണെങ്കിൽ, കേന്ദ്ര സർക്കാരിനല്ലാതെ മറ്റാരെയും കുറ്റപ്പെടുത്താനാവില്ല. രാജ്യത്ത് എത്ര വാക്സിൻ ആവശ്യമാണെന്നും എത്ര ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നുവെന്നും എത്ര കമ്മി ഉണ്ടെന്നും കഴിഞ്ഞ ഏഴ് മാസത്തിനിടെ സർക്കാരിന് കണക്കാക്കാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. രാജ്യത്ത് ഉൽപാദനം വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിന് എന്താണ് വേണ്ടത്; അതിനു ശേഷവും, ഈ കുറവിനെക്കുറിച്ച് കേന്ദ്രം എന്താണ് ചിന്തിക്കുന്നതെന്നും അത് അന്താരാഷ്ട്ര വിപണിയിൽ നിന്ന് സംഭരിക്കാൻ എന്ത് നടപടികളാണ് സ്വീകരിക്കേണ്ടതെന്നും രാജ്യക്കാർക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. യഥാർത്ഥ സാഹചര്യങ്ങളിൽ നിന്ന് വിലയിരുത്തുമ്പോൾ, പ്രത്യേകിച്ചൊരു ചിന്തയും ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെന്ന് അനുമാനിക്കാം. അർദ്ധസത്യങ്ങളുടെയും പ്രത്യക്ഷമായ നുണകളുടെയും മിശ്രിതം പ്രവർത്തിക്കുന്ന അഞ്ച് കേസുകളിൽ, കോവിഡ്-ടിക്കയുടെ കാര്യത്തിൽ അതേ മരുന്ന് മതിയാകുമെന്ന് സർക്കാർ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുവെന്ന് ഭയപ്പെടുന്നു. തൽക്കാലം, നരേന്ദ്ര മോദിയുടെ പൗരോഹിത്യത്തിൽ, ഇന്ത്യ ഒരു ‘ലോക നേതാവായി’ എന്ന വ്യാജ ഭാവവും ശരിയായ തയ്യാറെടുപ്പും തമ്മിലുള്ള അഗാധതയിലേക്ക് വീണു. എഴുന്നേൽക്കാൻ കഴിയും, ഇപ്പോഴും ആ പ്രതീക്ഷ ദുർബലമാണ്.
വാചാടോപത്തിന്റെയും പൊള്ളയായ അഹങ്കാരത്തിന്റെയും ക്രമക്കേട് പോലെ, എല്ലാത്തരം നിസ്സാര രാഷ്ട്രീയങ്ങളും അരിച്ചെടുക്കുന്ന രീതിയും ഇന്ത്യയെ കുഴപ്പത്തിലാക്കി. വിവിധ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ ഇതുവരെ വിതരണം ചെയ്ത വാക്സിനുകളുടെ എണ്ണത്തെക്കുറിച്ച് ധാരാളം ശബ്ദങ്ങളുണ്ട്. ഗുജറാത്തിൽ, 18 വയസ്സിനു മുകളിലുള്ള 54 ശതമാനം ജനങ്ങൾക്കും പ്രതിരോധ കുത്തിവയ്പ്പ് നൽകിയിട്ടുണ്ട് – പശ്ചിമ ബംഗാളിൽ 30 ശതമാനം മാത്രം. കോവിഡ് പ്രതിരോധ കുത്തിവയ്പ്പിനെക്കുറിച്ച് കേന്ദ്ര സർക്കാരോ ബിജെപി നേതൃത്വമോ ഇടയ്ക്കിടെ പശ്ചിമ ബംഗാളിനെ ആക്രമിക്കുന്ന രീതി, വാക്സിനുകളുടെ ഈ അസമമായ വിതരണം ഒരു രാഷ്ട്രീയ ആയുധം സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള ബോധപൂർവമായ ശ്രമമല്ലെന്ന് സംശയിക്കാൻ ഇടയാക്കും. കേന്ദ്രസർക്കാർ വാക്സിൻ വിതരണത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ സുതാര്യമായ ഒരു നയം സ്വീകരിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഈ ചോദ്യം ഉയർന്നുവരുന്നില്ല. അയ്യോ, സർക്കാരിന്റെ സുതാര്യത വർഷത്തിലെ ചില ദിവസങ്ങളിലെ തെരുവുകൾ വൃത്തിയാക്കാനുള്ള പ്രതീകാത്മക പ്രചാരണമായി പരിമിതപ്പെടുത്തി.
ജൂണിൽ കേന്ദ്ര സർക്കാർ അവതരിപ്പിച്ച “നയം” നിലവിലെ വിതരണ-അസമത്വത്തിനുള്ള ഒരു വാദമായി ഉപയോഗിച്ചു. ഒരു സംസ്ഥാനത്തിന്റെ വാക്സിനേഷൻ സംസ്ഥാനത്തെ ജനസംഖ്യയെ മാത്രമല്ല, വാക്സിനിലെ മാലിന്യത്തെയും ആശ്രയിച്ച് മറ്റ് പല ഘടകങ്ങളെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. ചോദ്യം, ഈ നയം രാജ്യത്തെ സംസ്ഥാനങ്ങൾക്കിടയിൽ വാക്സിനുകളുടെ വിതരണത്തിൽ വലിയ അസമത്വത്തിന് കാരണമായിട്ടുണ്ട് – ചില സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ ജനങ്ങളുടെ സിംഹഭാഗവും ഒരു തരത്തിലും വാക്സിനുകൾ സ്വീകരിക്കുന്നില്ലേ? എന്തുകൊണ്ടാണ് സർക്കാർ അതിന്റെ സുസ്ഥിരതാ നയം സംസ്ഥാനങ്ങളുമായോ അല്ലെങ്കിൽ പൊതുസമൂഹവുമായി ഇത്രയും കാലം ചർച്ച ചെയ്യാത്തത്? ഈ സർക്കാരിന് ജനാധിപത്യ പ്രക്രിയയിൽ താൽപ്പര്യമില്ല എന്നത് സംശയത്തിന് അതീതമാണ്. പക്ഷേ, അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ പൗരന്റെ നിലനിൽപ്പിനെ കുറിച്ചുള്ള ചോദ്യം നിലനിൽക്കുമ്പോഴും, രാജ്യത്തെ ഭരണാധികാരികൾക്ക് നിസ്സാര രാഷ്ട്രീയം, പർവത അഹംഭാവം, സർവ്വവ്യാപിയായ വാചാടോപം എന്നിവ ഉപേക്ഷിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ, ഭരണാധികാരികളെന്ന നിലയിൽ അവരുടെ നിയമസാധുത ഇല്ലേ?
